Dzisiejszy rynek pracy jest ogromnym wyzwaniem dla dojrzałych osób, które utraciły zatrudnienie. Całkowicie błędny jest pogląd, że utrata pracy jest efektem słabej tzw. „jakości pracownika” w sensie sprawności zawodowej, sumienności, rzetelności, a nawet kreatywności rozumianej, jako domena osób młodych.
W ciągu ostatnich kilku lat nastąpiły zwolnienia grupowe, zarówno w firmach korporacyjnych jak też w średnich i małych przedsiębiorstwach. Pomimo szczególnej uwagi, jaką w procesach ograniczania zatrudnienia przykładali pracodawcy do eliminowania elementu dyskryminacji wiekowej zwalnianych pracowników, w znaczącej proporcji zwolnieniom grupowym podlegają pracownicy powyżej 45 roku życia. To nie przypadek, tylko przemyślane i strategiczne decyzje, szczególnie w korporacjach. Głównym powodem jest zmniejszenie kosztów pracy z jednoczesnym pozbyciem się pracowników, którzy z racji doświadczenia uodpornili się nieco na manipulację przez przełożonych i nieskuteczne wewnętrzne procedury motywacyjne. Niejednokrotnie po pewnym casie, w miejsce zlikwidowanych rzekomo stanowisk pracy, pojawiają się nowe o innej nazwie. Na nowe stanowiska preprowadzana jest rekrutacja młodszych osób. Jako że mają małe doświadczenie, oferowane jest im znacząco mniejsze wynagrodzenie, niż mieli zwolnieni pracownicy. Ponadto utrzymanie pracy przez zrekrutowanych pracowników, uzależnione jest jednoznacznie od włączenia się w tzw. „wyścig szczurów”, a na horyzoncie pokazana jest wizja awansu stanowiskowego i finansowego. Tak rozpoczyna się nowy cykl zawodowy pracownika, który mając lat 30 już w okresie próbnym martwi się, że będzie kiedyś w grupie 45 + i podzieli ich los.
Pośród rzeszy zwalnianych grupowo pracowników jest przewaga kobiet. Niezależnie od posiadanego wykształcenia, umiejętności, kwalifikacji zawodowych mają one ogromne trudności z pozyskaniem nowej pracy. Długotrwałe niepowodzenia w przeszukiwaniu ofert i wysyłaniu listów aplikacyjnych powodują utratę pewności siebie oraz poczucia własnej wartości. Zawsze równolegle następuje efekt pogorszenia sytuacji materialnej rodziny – tylko w niewielkim procencie kobiety mogą sobie pozwolić na zaprzestanie poszukiwania pracy, skupienie się na zajmowaniu się rodziną i domem. Trzeba podkreślić, że w tej grupie znajdują się także samotne matki, dla nich życie bez pracy to prawdziwy dramat. Początkowo mając jeszcze pieniądze z odprawy funkcjonują w miarę normalnie i wierzą, że lada dzień ich sytuacja zmieni się na lepsze. Jednak czas mija, a nic simę nie zmienia. Pieniądze z odprawy topnieją, a rachunki do płacenia i zakupy do zrobienia pozostają. Budzą się rano ze strachem jak spojrzą w oczy swoim dzieciom, którym trzeba kupić książki, buty albo dać na kino…, co dalej ?
Zaczynają rozważać podjęcie jakiejkolwiek pracy, czyli poniżej swoich kwalifikacji oraz aspiracji. To są ciężkie decyzje, ale rzeczywistość jest nieubłagana. Coraz częściej zdarza się i będzie się zdarzać, że kobiety posiadające wyższe wykształcenie, także podyplomowe lub doświadczenie, jako kadra zarządzająca średniego szczebla podejmują pracę w sklepach, albo jako opiekunki do dzieci, czy osób starszych. Myślą, że to tylko chwilowo … czas mija, końca kryzysu nie widać. Czy można żyć samą wiarą że będzie lepiej? Do emerytury mają około 15 lat i z trwogą śledzą projekty reformy emerytalnej. Zadają sobie pytanie, jaką mają przed sobą przyszłość? Kobiety bardziej energiczne i mniej przytłoczone sprawami domowymi korzystają ze szkoleń realizowanych tak licznie przez różne firmy i instytucje finansowane ze środków Unii Europejskiej. To powoduje, że powraca w nich wiara w siebie i chęć poszukiwania nowych możliwości. Czasami nabierają odwagi i entuzjazmu na rozpoczęcie działalności gospodarczej. Pragną SUKCESU i niektórym się udaje. Trzeba jednak pamiętać, że co najmniej powołowa sukcesu tkwi w pomyśle. Dążenie do pozytywnej zmiany trzeba rozpocząć od wnikliwej analizy własnych atutów, oceny pomysłów, możliwości i ograniczeń/ w tym czasowych i finansowych/, elementów sprzyjających i negatywów. Podejście takie dotyczy zarówno prowadzenia działalności, jak też wykonywania pracy, jako pracownik. Kolejnym krokiem jest stworzenie planu działania, który krok po kroku wdroży w życie opracowane zamierzenia. Już w trakcie realizacji tej strategii jest szansa, żeby poczuć się lepiej. Niezbędna jest konsekwencja, jednak z dokonywaniem koniecznych, bieżących korekt. Wówczas nastąpi auto motywacja, która pozwoli nie tylko odnaleźć się zawodowo i finansowo, ale także dowartościować się i powrócić do normalnego stylu i trybu życia.
---
Hanna Przybylska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz